Een hooggevoelig kind kan zo druk zijn in zijn hoofd door alle prikkels om hem of haar heen, dat het een overvol vat is geworden die dreigt over te lopen. Een Hooggevoelig kind heeft sowieso nauwelijks tot geen filters om alle prikkels uit de omgeving te selecteren. Het kind vindt vaak ook geen rust om alle prikkels een bedding te kunnen geven. Als het hoofd vol is, kan er niets meer bij. Dit is niet een kwestie van niet willen, maar niet kunnen. Het onderstaande gedicht geeft heel goed weer hoe het voor een hooggevoelig kind is om overprikkeld kind te zijn. Het geeft ook aan hoe belangrijk het is om de overprikkeling te erkennen en te herkennen, zodat het kind zich niet schuldig hoeft te voelen dat het even of zelfs regelmatig niet meer lukt. Het weet zelf amper wat hem of haar overkomt, laat staan om ermee om te gaan. Het blijft de kunst en de uitdaging voor de ouder om met liefde, begrip en heel veel geduld ermee om te gaan. Om steeds weer in kleine stapjes de dingen die gedaan moeten worden voor te kauwen, zodat het kind het kan volgen. Het geeft voor het kind duidelijkheid wat er op dat moment verwacht wordt, want het kan het zelf niet meer overzien. In zichzelf is het chaos, waardoor het zo fijn is als het kind geleid wordt door zijn chaos. Tegelijkertijd heeft een Hooggevoelig kind rust en prikkelarme momenten nodig om op adem te komen. Anders wordt het op een gegeven moment ziek door de overbelasting.
Lees de tekst maar om het nog beter te kunnen begrijpen.:
Mama, Papa,
Als ik zó druk ben in mijn hoofd,
dat ik niet kan doen wat ik je beloof
en ik niet tegemoet kan komen aan wat jij me vraagt.
Als jij praat, maar ik niet naar je kijk
en je ziet dat jouw stem mij niet bereikt,
kan het voor jou voelen alsof je wordt uitgedaagd.
Als jij je stem dan gaat verheffen,
om je woorden kracht bij te zetten,
zorgt ervoor dat ik nog meer van je verwijderd raak.
Snap dan dat mijn wereld niet duidelijk is,
dat ik het overzicht mis,
wat mij angstig en onzeker maakt.
En dat die angst er toe leidt,
dat ik, zoekend naar veiligheid,
juist nog méér in mijzelf raak.
Het zal overkomen dat ik niet doe wat jij vraagt,
de taken niet uitvoer die je me opdraagt,
zodat het lijkt alsof alles een strijd is.
Het is op zo’n moment echt dat ik niet overzie,
wat je wilt dat ik doe,
omdat je boodschap voor mij niet duidelijk overgekomen is.
Mama, papa, wanneer mijn hoofd zo vol is,
dat ik de ruimte mis,
om te horen wat jij hebt bedacht.
Word dan niet boos, maar help me de puzzel te leggen
door me stap voor stap uit te leggen,
wat je van me verwacht.
